Onvoorwaardelijk
HoeksteenIk huilde, maar niet om haar dood. Ik huilde vanwege de treurigheid van een kleine uitvaart. Met nog geen tien mensen kwamen we bijeen in wat waarschijnlijk de kleinste ruimte van het uitvaartcentrum is. Eén liedje luisterden we. Geen toespraken. Het scheelde iets dat er voor dit kleine gezelschap alsnog te weinig stoelen waren.
Middenin de ruimte stond een kitscherig kamerscherm met opdruk van een vlinder. Dat kamerscherm was er om de kist wat af te dekken, ondervond ik te laat. Tussen de panelen door keek ik per ongeluk in het gezicht van oma. Snel wendde ik mijn hoofd af.
Op de begraafplaats hield alleen de uitvaartleider een praatje, enkel persoonlijk gemaakt met oma’s naam. Over de doden niets dan goeds, dus dan maar niets. “Ik heb mijn rouwproces 50 jaar geleden al gehad”, vertelde mijn vader me, die helaas genoeg redenen had om geen nauw contact met zijn moeder te onderhouden.
Mijn eigen herinneringen aan oma zijn positief. Dat komt door de familieleden die er op die momenten bij waren. Mensen met wie ik een goede band heb, niet alleen omdat we familie zijn, maar ook omdat we ons best doen voor een goede band. Dat leerde het leven en de dood van oma me vooral: Liefde is nooit onvoorwaardelijk.
INDIRA DRAIJER
